Παρά το γεγονός ότι το ποσοστό των γάμων μειώνεται, οι περισσότεροι άνθρωποι εξακολουθούν να βλέπουν θετικά το θεσμό και θεωρούν ότι ο γάμος είναι η ιδανική κατάσταση σχέσης. Ενδεικτικά, ας σκεφτούμε πόσα χρήματα είναι πρόθυμοι οι άνθρωποι να ξοδέψουν για το γάμο τους και πώς παραμένει κοινωνικό έθιμο να γεμίζουν δώρα οι άνθρωποι (από συγγενείς και φίλους) όταν αρραβωνιάζονται ή παντρεύονται. Σε αντίθεση, η οικογενειακή κατάσταση των άγαμων ή των διαζευγμένων δεν αποτελεί σχεδόν ποτέ λόγο εορτασμού (με τον όρο «άγαμος» ας θεωρήσουμε κάποιον που είναι ανύπαντρος, ζει μόνος και δεν έχει σταθερή σχέση).
Το να είναι κάποιος άγαμος θεωρείται συνήθως «ελλιπής» ταυτότητα, το οποίο σημαίνει ότι οι άγαμοι γίνονται αντιληπτοί ως ατελείς εξαιτίας της έλλειψης ερωτικής σχέσης. Επιπλέον, οι άγαμοι συνήθως θεωρούνται υπεύθυνοι για αυτήν την «έλλειψη». Για παράδειγμα, σε κάποιες έρευνες οι συμμετέχοντες έπρεπε να αναγνωρίσουν τα πιο κοινά χαρακτηριστικά που συνδέονται με ανθρώπους που είναι παντρεμένοι ή ανύπαντροι. Ενώ οι παντρεμένοι περιγράφηκαν με πολύ θετικό τρόπο (π.χ. καλοί, τίμιοι, και ώριμοι), οι άγαμοι τυπικά περιγράφηκαν με πολύ σκληρούς και αρνητικούς όρους, όπως μοναχικός, ανώριμος, και άσχημος.
Ως αποτέλεσμα αυτών των αρνητικών στερεοτύπων, οι άνθρωποι φαίνεται να αισθάνονται ότι η προκατάληψη εναντίον των άγαμων είναι δικαιολογημένη. Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι είναι πιο αποδεκτό να κάνουν διακρίσεις εναντίον άγαμων ατόμων από ότι εναντίον ατόμων με βάση άλλα προσωπικά χαρακτηριστικά (π.χ. ράτσα, γένος, σεξουαλικό προσανατολισμό). Σε μία μελέτη, ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να αξιολογήσουν ένα σετ αιτήσεων από πιθανούς ενοίκους και να επιλέξουν τον αιτούντα που θα προτιμούσαν να έχουν για ένοικο. Η συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων επέλεξε παντρεμένα ζευγάρια παρά άγαμους ανθρώπους και δήλωσαν χαρούμενα ότι οι αποφάσεις τους βασίστηκαν στην οικογενειακή κατάσταση του αιτούντος. Επομένως, οι άνθρωποι δεν αισθάνονται καν ντροπή να παραδεχτούν ότι έχουν αυτή την προκατάληψη. Αυτό μπορεί να πηγάζει, εν μέρει, από το γεγονός ότι σε αρκετές χώρες (όπως σε πολλές περιοχές των ΗΠΑ) αυτό το είδος της διάκρισης είναι νόμιμο.
Εν συντομία, εφόσον οι άνθρωποι εξακολουθούν να τοποθετούν το γάμο και τις μακροχρόνιες σταθερές σχέσης στο ανώτερο σκαλί της οικογενειακής κατάστασης, είναι λογικό να περιμένουμε ότι οι άνθρωποι που δεν έχουνε σχέση θα συνεχίζουν να «ξεχωρίζουν».
