Και η επαγγελματική βιβλιογραφία και τα ΜΜΕ έχουν δώσει μεγάλη προσοχή σε μια κατάσταση που τυπικά αναφέρεται ως σεξουαλικός εθισμός. Η ιδέα ότι οι άνθρωποι μπορούν να καταληφθούν από ακόρεστες σεξουαλικές ανάγκες υπάρχει εδώ και πολύ καιρό, όπως φαίνεται και από τους όρους νυμφομανία, που αποδίδεται σε γυναίκες, και σατυρίαση ή δονζουανισμός, που αποδίδεται σε άνδρες. Πολλοί επαγγελματίες έχουν αντιδράσει αρνητικά σε αυτές τις ταμπέλες, ισχυριζόμενοι ότι είναι δυσφημιστικοί όροι, που είναι πιθανό να προκαλέσουν ενοχές σε άτομα που απολαμβάνουν μια ενεργή σεξουαλική ζωή. Επιπλέον, υπάρχει το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να αποδοθούν ταμπέλες που υπονοούν υπερβολικό σεξ όταν δεν υπάρχουν καθαρά κριτήρια για το ποια είναι τα «φυσιολογικά επίπεδα» σεξουαλικής δραστηριότητας. Τα κριτήρια που χρησιμοποιούνται συχνά για να καθιερώσουν υποτιθέμενες υποκατηγορίες υπερσεξουαλικότητας –νυμφομανία και σατυρίαση- είναι υποκειμενικά και φορτωμένα με αξίες. Επομένως αυτοί οι όροι τυπικά καθορίζονται ηθικολογικά παρά επιστημονικά, ένα γεγονός που έχει προκαλέσει σκληρή κριτική από αρκετούς επαγγελματίες, οι οποίοι πιστεύουν ότι ο όρος σεξουαλικός εθισμός εκμεταλλεύεται τους φόβους των ανθρώπων για την ίδια τους τη σεξουαλικότητα και παθολογικοποιεί σεξουαλικές συμπεριφορές και ένστικτα που είναι υγιή. Επίσης, πολλοί σεξολόγοι δεν πιστεύουν ότι ο σεξουαλικός εθισμός θα έπρεπε να είναι μια ξεχωριστή διαγνωστική κατηγορία, επειδή είναι σπάνιος και δε διαφέρει από άλλες καταναγκαστικές διαταραχές (π.χ. τζόγος, διατροφικές διαταραχές), και επειδή αυτή η ταμπέλα αναιρεί την ατομική ευθύνη για «ανεξέλεγκτους» σεξουαλικούς εξαναγκασμούς που έχουν άλλους ως θύματα.
Ωστόσο, σύμφωνα με άλλους επαγγελματίες, πολλοί άνθρωποι που επιδίδονται σε παραφιλίες επιδεικνύουν τα εξωτερικά συμπτώματα ενός ψυχολογικού εθισμού στον οποίο αισθήματα κατάθλιψης, άγχους, μοναξιάς και ανεπάρκειας ανακουφίζονται προσωρινά μέσω ενός σεξουαλικού «ανεβάσματος», όπως το «ανέβασμα» που προκαλείται από ουσίες που αλλάζουν τη διάθεση (π.χ. αλκοόλ, κοκαΐνη).
Τέλος, αρκετοί σεξολόγοι παραδέχονται την εγκυρότητα των επιχειρημάτων κατά της ιδέας του εθισμού αλλά ωστόσο αναγνωρίζουν ότι μερικοί άνθρωποι εμπλέκονται σε μοτίβα υπερβολικής σεξουαλικής δραστηριότητας. Οι ειδικοί αυτοί περιγράφουν αυτές τις συμπεριφορές ως συμπτωματικές σεξουαλικού καταναγκασμού παρά εθισμού. Ισχυρίζονται ότι τα άτομα που επιδεικνύουν υπερβολικές σεξουαλικές συμπεριφορές συχνά υποφέρουν από αισθήματα ντροπής, κατωτερότητας και μοναξιάς. Αυτά τα αρνητικά συναισθήματα προκαλούν μεγάλο ψυχολογικό πόνο, και αυτός ο πόνος ωθεί το άτομο να αναζητήσει ένα γρήγορο «αντίδοτο», ή ένα μέσο που μπορεί να μουδιάσει τον πόνο, όπως αλκοόλ, ορισμένα φαγητά, ή, σε αυτή την περίπτωση, το σεξ. Ωστόσο, το αντίδοτο αυτό προκαλεί ένα σύντομο μόνο διάλειμμα από τον ψυχολογικό πόνο, ο οποίος επιστρέφει πλήρως και άρα ενεργοποιεί μια μεγαλύτερη ανάγκη για τέτοιες συμπεριφορές ώστε να αποκτηθεί περαιτέρω προσωρινή ανακούφιση. Δυστυχώς, αυτές οι επαναλαμβανόμενες καταναγκαστικές πράξεις σύντομα τείνουν να γίνουν αυτοκαταστροφικές. Με άλλα λόγια, επιδεινώνουν τα αισθήματα ντροπής και οδηγούν σε δυσκολίες με την οικειότητα διακόπτοντας την ανάπτυξη φυσιολογικής, υγιούς, διαπροσωπικής λειτουργικότητας.
