Ο καρκίνος του μαστού είναι το δεύτερο πιο συχνό και το δεύτερο πιο θανατηφόρο είδος καρκίνου στις γυναίκες. Φαίνεται να υπάρχει ένα ισχυρό γενετικό στοιχείο στον καρκίνο του μαστού, το οποίο σημαίνει ότι το ρίσκο μιας γυναίκας για την ανάπτυξή του είναι υψηλότερο στο βαθμό που έχει στενούς θηλυκούς συγγενείς που είχαν αυτό το είδος καρκίνου.
Αν και λέγεται συχνά στις γυναίκες ότι θα έπρεπε να αυτο-εξετάζονται ως μέρος της διαδικασίας ελέγχου για καρκίνο, οι έρευνες δείχνουν ότι οι αυτό-εξετάσεις δεν είναι καθόλου αποτελεσματικές στη μείωση των ποσοστών του θανάτου. Μέχρι τη στιγμή που ένα ογκίδιο να μπορεί να ψηλαφιστεί, συχνά είναι πολύ αργά να γίνει κάτι για αυτό αν πρόκειται για κακοήθη καρκίνο. Παρομοίως, τα περισσότερα ογκίδια που εντοπίζονται από γυναίκες καταλήγουν να είναι καλοήθεις κύστες ή αδενώματα, τα οποία οδηγούν σε μη απαραίτητη χρήση υγειονομικής περίθαλψης. Επομένως, αν και μπορεί να υπάρχει κάποια αξία στη διεξαγωγή αυτό-εξετάσεων περιστασιακά ώστε η γυναίκα να εξοικειωθεί με το σώμα της, δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση υποκατάστατο για τακτικές κλινικές εξετάσεις.
Η μαστογραφία είναι η κύρια κλινική τεχνική για την ανίχνευση του καρκίνου του μαστού. Περιλαμβάνει ακτινογραφία κάθε μαστού. Η παραδοσιακή σύσταση είναι ότι οι γυναίκες άνω των 40 θα πρέπει να υποβάλλονται σε ετήσια μαστογραφία. Ωστόσο, μία πρόσφατη κυβερνητική ομάδα ειδικών αποστολών στις Ην. Πολιτείες υποστήριξε ότι οι μαστογραφίες θα έπρεπε αντιθέτως να διεξάγονται κάθε 2 χρόνια αρχίζοντας στην ηλικία των 50 ετών και ότι οι τακτικές μαστογραφίες θα έπρεπε να αρχίζουν νωρίτερα μόνο εάν αυτό επιβάλλεται από τις ατομικές συνθήκες του ασθενούς (π.χ. προηγούμενο ιστορικό καρκίνου του μαστού). Ο λόγος για αυτή την αλλαγή στις συστάσεις είναι ότι η διεξαγωγή μαστογραφιών ρουτίνας σε γυναίκες κάτω από την ηλικία των 50 ετών είναι απίθανο να προσφέρει ένα μεγάλο πλεονέκτημα και υπάρχει ένα ρίσκο ότι η επανειλημμένη έκθεση σε ακτινοβολία από τη μαστογραφία μπορεί η ίδια να προκαλέσει καρκίνο. Αυτή η σύσταση έχει αποδειχτεί αμφιλεγόμενη και η ιατρική κοινότητα παραμένει διχασμένη σχετικά με αυτήν.
