Αν και είναι πολύ γνωστή ως σεξουαλικώς μεταδιδόμενο νόσημα, η σύφιλη είναι μια πολύ λιγότερο κοινή βακτηριακή μόλυνση από ότι η γονόρροια και τα χλαμύδια. Τα ποσοστά έχουν μειωθεί σημαντικά τον τελευταίο μισό αιώνα. Ωστόσο, έχει σημειωθεί μία πρόσφατη, δραματική αύξηση περιπτώσεων σύφιλης μεταξύ ανδρών που κάνουν σεξ με άνδρες.
Η σύφιλη προκαλείται από ένα βακτήριο που ονομάζεται Treponema pallidum και μεταδίδεται σχεδόν αποκλειστικά από ανοιχτές πληγές μολυσμένων ατόμων στις βλεννογόνους μεμβράνες ή δερματικές εκδορές των σεξουαλικών συντρόφων μέσω της κολπικής και πρωκτικής διείσδυσης, του στοματικού σεξ, και της στοματικής-πρωκτικής επαφής.
Η σύφιλη τείνει να έχει πιο εμφανή συμπτώματα μόλυνσης σε σχέση με τις υπόλοιπες βακτηριακές μολύνσεις. Τα συμπτώματα ποικίλουν ανάλογα με το στάδιο της νόσου, με τα πιο προεξέχοντα να είναι ένα συφιλιδικό έλκος ή ανώδυνη πληγή στην περιοχή της μόλυνσης κατά τη διάρκεια της πρωτογενούς σύφιλης (του αρχικού σταδίου) και ένα εξάνθημα στα χέρια ή/και τα πέλματα κατά τη διάρκεια της δευτερογενούς σύφιλης. Ακόμα και χωρίς θεραπεία, αυτά τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν εντός λίγων εβδομάδων. Ωστόσο, αντί να εξουδετερωθεί, η νόσος μπορεί στη συνέχεια να εισέλθει στην εν δυνάμει πιο επικίνδυνη λανθάνουσα φάση, η οποία μπορεί να διαρκέσει αρκετά χρόνια χωρίς εμφανή συμπτώματα.
Περίπου το 30% των ατόμων που δε θεραπεύονται αποτελεσματικά κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων σταδίων της σύφιλης εισέρχονται στο τριτογενές στάδιο αργότερα στη ζωή τους. Τα τελικά συμπτώματα της σύφιλης μπορεί να είναι σοβαρά, και συχνά καταλήγουν σε θάνατο. Συνήθως εκδηλώνονται οποιαδήποτε στιγμή από 5 έως 25 χρόνια μετά την αρχική μόλυνση και περιλαμβάνουν καταστάσεις όπως καρδιακή ανεπάρκεια, τύφλωση, παράλυση, δερματικά έλκη, και σοβαρή πνευματική διαταραχή.
Η σύφιλη γενικά θεραπεύεται με πενικιλίνη, αν και η απαιτούμενη δόση εξαρτάται από το πόσο έχει προχωρήσει η νόσος.
