Ένας σημαντικός παράγοντας που βοηθά να εξηγηθούν τα υψηλά ποσοστά βιασμού στην κοινωνία μας είναι η επικράτηση εσφαλμένων αντιλήψεων για αυτό το έγκλημα. Υπάρχει πληθώρα λανθασμένων πιστεύω που αφορούν το βιασμό, τους βιαστές, και τα θύματα του βιασμού. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η βίαιη σεξουαλική μεταχείριση μιας γυναίκας είναι αποδεκτή, ότι πολλές γυναίκες διεγείρονται από τέτοιες δραστηριότητες και ότι είναι αδύνατο να βιαστεί μια υγιής γυναίκα παρά τη θέλησή της. Οι έρευνες καταδεικνύουν ότι η αποδοχή των μύθων του βιασμού αυξάνει τη ροπή των ανδρών να διαπράττουν βιασμούς. Είναι σημαντικό να τονιστεί σε αυτό το σημείο ότι θύμα βιασμού μπορεί να είναι και ένας άνδρας –είτε από δράστη γένους θηλυκού είτε αρσενικού-. Ωστόσο, επειδή στη συντριπτική πλειοψηφία των βιασμών ο δράστης είναι άνδρας και το θύμα γυναίκα, στο άρθρο αυτό επικεντρωνόμαστε σε αυτές τις περιπτώσεις. Το αποτέλεσμα των μύθων για το βιασμό είναι συχνά η άρνηση και η δικαιολόγηση της ανδρικής σεξουαλικής επιθετικότητας εναντίον των γυναικών. Ένα άλλο συχνό αποτέλεσμα είναι η επίρριψη της ευθύνης στο θύμα. Πολλά θύματα πιστεύουν ότι ο βιασμός ήταν κατά βάση δικό τους φταίξιμο. Ακόμα και όταν βρίσκονταν απλώς στο λάθος μέρος τη λάθος ώρα, συχνά παραμένει στα θύματα μια αίσθηση προσωπικής ενοχής. Κάποιοι από τους πιο διαδεδομένους μύθους για το βιασμό είναι οι εξής:
1. Μύθος: Οι γυναίκες δεν μπορούν να βιαστούν αν δε θέλουν. Η αντίληψη ότι οι γυναίκες μπορούν πάντα να αντισταθούν σε μια απόπειρα βιασμού είναι λανθασμένη, για αρκετούς λόγους. Αρχικά, οι άνδρες συνήθως είναι σωματικά μεγαλύτεροι και δυνατότεροι από τις γυναίκες. Δεύτερον, η κοινωνική εκμάθηση των ρόλων των φύλων συχνά εκπαιδεύει τις γυναίκες να υπακούουν και να υποτάσσονται. Τέτοιου είδους εκπαίδευση μπορεί να περιορίσει τις επιλογές που μια γυναίκα πιστεύει ότι έχει στο να αντισταθεί σε ένα βιασμό. Τρίτον, σε πολλούς βιασμούς, ο βιαστής επιλέγει τον τόπο και το χρόνο. Έχει υπέρ του το στοιχείο του αιφνιδιασμού. Ο φόβος που βιώνει συνήθως μια γυναίκα όταν υφίσταται επίθεση λειτουργεί υπέρ του επιτιθέμενου. Η χρήση όπλων, απειλών, ή σωματικής βίας εξαναγκάζουν το θύμα να συμμορφωθεί με τις απαιτήσεις του δράστη.
2. Μύθος: Όταν οι γυναίκες λένε όχι εννοούν ναι. Μερικοί βιαστές έχουν διαστρεβλωμένες αντιλήψεις για τις αλληλεπιδράσεις τους με τις γυναίκες που βιάζουν –πριν, κατά τη διάρκεια, ακόμη και μετά την επίθεση. Πιστεύουν ότι οι γυναίκες θέλουν να εξαναγκαστούν σε σεξουαλική δραστηριότητα, ακόμη και μέχρι το σημείο της σεξουαλικής κακοποίησης. Αυτές οι διαστρεβλωμένες απόψεις βοηθούν το βιαστή να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του: Η πράξη του δεν είναι βιασμός αλλά μάλλον «φυσιολογικό» σεξουαλικό παιχνίδι. Αργότερα, μπορεί να αισθανθεί λίγες ή και καθόλου ενοχές για τη συμπεριφορά του επειδή, στο δικό του μυαλό, δεν επρόκειτο για βιασμό.
3. Μύθος: Πολλές γυναίκες φωνάζουν ‘βιασμός’. Οι ψευδείς κατηγορίες για βιασμό είναι αρκετά ασυνήθιστες, και ακόμη λιγότερο συχνά φτάνουν μέχρι τη δίωξη. Δεδομένων των δυσκολιών που παρουσιάζει η καταγγελία και δίωξη ενός βιασμού, λίγες γυναίκες (ή άνδρες) θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας μια αβάσιμη κατηγορία βιασμού.
