Αρκετοί ερευνητές έχουν προσπαθήσει να ανακαλύψουν τα αίτια των υψηλών ποσοστών του διαζυγίου στο δυτικό κόσμο. Μία συχνά αναφερόμενη αιτία είναι οι αυξημένες απαιτήσεις για σεξουαλική ικανοποίηση και πληρότητα εντός του γάμου, πράγμα που καθιστά τους ανθρώπους λιγότερο πρόθυμους να παραμείνουν σε μη ικανοποιητικούς γάμους. Μία άλλη αιτία είναι η σχετική ευκολία της απόκτησης συναινετικού διαζυγίου. Η απόκτηση διαζυγίου έχει γίνει μια απλούστερη, λιγότερο ακριβή νομική διαδικασία, και καθώς τα διαζύγια συμβαίνουν πιο συχνά, το κοινωνικό στίγμα του διαζυγίου έχει μειωθεί.
Επειδή το διαζύγιο έχει γίνει πιο σύνηθες, περισσότερα παιδιά αναθρέφονται πλέον από διαζευγμένους γονείς. Οι έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι που αναθράφηκαν από διαζευγμένους γονείς είναι πιο πιθανό να πάρουν διαζύγιο και οι ίδιοι από ότι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν με γονείς οι οποίοι παρέμειναν παντρεμένοι. Ωστόσο, οι γονείς που μένουν μαζί σε δυστυχισμένους γάμους ίσως να μη βοηθήσουν στο να αποτρέψουν τα παιδιά τους από το να πάρουν διαζύγιο από ένα/μία μελλοντικό-ή σύζυγο. Οι νεαροί ενήλικες που πιστεύουν ότι οι γονείς τους θα έπρεπε να λήξουν το γάμο τους είναι πιο πιθανό να έχουν θετικές απόψεις για το διαζύγιο, ακόμη κι όταν οι γονείς τους έχουν αρνητικές απόψεις.
Η αυξημένη οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών (πλέον πολλές γυναίκες κερδίζουν περισσότερα χρήματα από τους συζύγους τους) αυξάνει τη σημασία της ικανοποίησης από τη σχέση συγκριτικά με την οικονομική εξάρτηση στις αποφάσεις των γυναικών για διαζύγιο. Οι έρευνες έχουν αποκαλύψει μία ακόμα μεταβλητή που συσχετίζεται με τους γάμους που καταλήγουν σε διαζύγιο: την ηλικία των συζύγων όταν τελέστηκε ο γάμος. Οι άνθρωποι που παντρεύονται πριν κλείσουν τα 20 είναι περισσότερο από δύο φορές πιο πιθανό να πάρουν διαζύγιο σε σχέση με όσους παντρεύονται μετά τα 20. Τα άτομα που παντρεύονται μετά την ηλικία των 30 έχουν ακόμα μικρότερα ποσοστά διαζυγίου. Η συσχέτιση μεταξύ ηλικίας στην έναρξη του γάμου και ποσοστών διαζυγίου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον αν λάβουμε υπόψη τη σαφή τάση αύξησης της ηλικίας στον πρώτο γάμο (το γεγονός δηλαδή ότι οι άνθρωποι παντρεύονται όλο και μεγαλύτεροι).
Επίσης φαίνεται να υπάρχει μία αντίστροφη σχέση μεταξύ του μορφωτικού επιπέδου και του ποσοστού των διαζυγίων, δηλαδή, όσο χαμηλότερο είναι το μορφωτικό επίπεδο, τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστά διαζυγίων. Η μία εξαίρεση είναι ένα δυσανάλογα υψηλό ποσοστό διαζυγίου μεταξύ των γυναικών που έχουν πτυχία από Α.Ε.Ι. Ίσως η αυξημένη οικονομική και κοινωνική ανεξαρτησία αυτών των γυναικών συμβάλλει σε αυτή την εξαίρεση στα μοτίβα των ποσοστών του διαζυγίου.
